Uppdeit

Vegna þess að Múrenan gerir allt sem hún getur fyrir lesendur sína ... að minnsta kosti þá sem lesa ferðasöguna "Leitin að Gordonfossum", þá hefur hún bætt myndum inn í fyrstu þrjá kaflana, til að sýna lesendum raunverulega um hvað málið snýst!!

Einnig geta áhugasamir séð fleiri myndir á myndasíðu Múrenunnar og spúsunnar ... linkurinn er hérna vinstra megin á síðunni en ef letin hefur heltekið þig þá er Múrenunni það bæði ljúft og skylt að gefa upp vefslóðina http://www.flickr.com/photos/9352654@N02/.  Mappan Sydney júlí 2007 inniheldur allt í tengslum við ferðasöguna og verður fleiri myndum bætt við eftir því sem sögunni vindur fram ... þannig að það er um að gera að vera á tánum!!!

En Múrenan lýsir óheyrilegum vonbrigðum með viðbrögð í tengslum við skoðanakönnunina sem einnig er á síðunni, vinstra megin ... og hvetur lesendur enn meira en áður að láta nú ekki sitt eftir liggja ...

Úppss klukkan orðin óheyrilega margt ... nýr sólarhringur er staðreynd ... í Sydney er 21. júlí brostinn á!!!  Múrenan fer því að leggja sig núna og biður allar góðar vættir að vernda þig!!

Leitin að Gordonfossum - 3. hluti

Sennilega munt þú ekki skilja baun ef þú ætlar að hefja lestur ferðasögunnar "Leitin að Gordonfossum" nú ... þetta er þriðji kafli!!

En ... 

... spennan var orðin nánast óbærileg í 2. hluta ferðasögunnar en nú kemur þriðji hlutinn, fullur af spennu og óvæntum uppákomum.

Múrenan spratt upp eins og stálfjöður klukkan 8.00 næsta morgun ... hver einasta taug var spennt, nasirnar þandar og blóðið ólgaði í æðum hennar.  Hún vakti spúsuna ... "heldurðu að það sé þoka, eins og spáð var?" spurði Múrenan.  "Ég veit það ekkert!!  Ég var nú bara að vakna!!  Geturðu ekki bara kíkt út um gluggann?"  svaraði spúsan heldur snúðugt að mati Múrenunnar. 

Það var ekki þoka, heldur glaðasólskin sem blasti við þegar þykku gardínurnar voru dregnar frá ... Múrenunni létti stórum.

Rosalega var þetta fínn morgunverður á þessu módeli ... innifalinn í verðinu, sem þegar hafði verið greitt.  Pylsur, beikon, egg, eggjabrauð, bakaðar baunir, pastadót eitthvað, brauð, fjórar tegundir af djús og stærstu te- og kaffikrúsir sem Múrenan hefur nokkurn tímann séð.  Ein heldur fúllynd kona sá um herlegheitin ... Múrenan reyndi samt að vera kurteis við konuna.  En hún gaf ekkert út á það, virti ekki Múrenuna viðlits.

Jæja, en eftir þetta hófst nú rannsóknarleiðangurinn mikli ... Múrenan og spúsan þrömmuðu niður Katoomba Falls Road í áttina að Katoomba fossunum, tjaaaa ... eins og nafn götunnar gefur ef til vill til kynna.  Það var skrambans kuldi og nokkuð hvasst ... "þetta er bara eins og heima" hugsaði Múrenan.  Þegar komið var að litlu kaffihúsi, Katoomba Falls Cafe/Kiosk, sem staðsett var nærri niðurgöngunni að fossunum, vék rannsóknarfólkið af götunni og fylgdi göngustíg sem lá að þessu merka náttúrufyrirbæri.  Þetta var ekki auðveld ferð sem blasti við, því til að sjá fossinn, þurfti að fara 200 metra niður, fram af klettabrúninni og niður í sjálfan í Jamison dalinn.  Skilti á brúninni gaf til kynna að ganga þyrfti 600 metra leið til að komast að fossinum og það sem meira var ... ferðalangar gátu búist við að vera 30 mínútur að fossinum og 45 mínútur til baka!!!

Það hnussaði í Múrenunni ... "ekki ætla þeir að fara að segja mér að það taki eitthvað á annan klukkutíma að rölta 1200 metra leið ... við hvaða aumingja er eiginlega miðað ... gamlar kerlingar eða hvað???  Ég skal hundur heita ef þetta tekur meira en 25 mínútur!!"

Svo hófst ferðin, Múrenan og spúsan þræddu tiltölulega breiðan, steinsteypan stíg. 

 

Vart sást út úr augum vegna gróðurs, sólin sást ekki en himininn endum og eins, þegar ofurlítil göt mynduðust í laufþakið.  Annað skilti varð á vegi þeirra ... á því stóð ... "nú ert þú komin(n) á stað þar sem veðrabrigði eru sjaldgæf"  Það fór hrollur um Múrenuna ... greinilega voru þau komin á slóðir, sem fáir fara um.  Það gæti verið glæfraspil að fara þessa ferð.  Spúsan virtist ekkert vera að spá í þetta, heldur hélt göngunni áfram en staldraði við og við og sagði "þetta er merkilegt!!"  Ekkert meira, svo hélt hún bara áfram.

Eftir um 45 mínútna göngu að blasti fossinn við ... fyrirfram bjóst Múrenan við stórkostlegu vatnsfalli en það var nú öðru nær.  Nánast ekkert vatn féll fram af brúninni og þar af leiðandi fossinn fádæma tilkomulítill.  "Jæja" stundi Múrenan "þetta kalla þeir foss!!!"  Spúsan benti hinsvegar á að í landi þar sem þurrkar væru vandamál, gæti þetta nú bara vel kallast foss, þó svo vatnsmeiri fossar væru alveg til.  Alltaf svo jákvæð!!!

En nú var kominn tími til að halda áfram og í stað þess að fara sömu leið til baka var ákveðið að feta Federal Pass, gönguslóða sem lagður var fyrir almannafé á fyrri hluta síðustu, í þeim tilgangi að greiða fyrir flutningum á kolum um svæðið.  Federal Pass lá enn dýpra niður í dalinn  og brátt voru þau komin 300 metra niður.  Snarbrattur klettaveggurinn blasti við á vinstri hönd, vart sjáanlegur fyrir gróðri.  Efst upp í trjákrónunum blöstu við páfagaukar, hvítir stórir páfagaukar ... nákvæmlega eins og Kíkí í Ævintýrabókunum eftir Enid Blyton ... og í klettunum voru engir máfar eins og venjulegt er á Íslandi ... aðeins páfagaukar!!!

Klukkutímum saman fetuðu Múrenan og spúsan, Federal Pass, með skrækjandi páfagauka yfir hausamótunum og lóðréttan klettavegg á aðra hönd. Tré af öllum stærðum og gerðum fylltu allt það rými sem ekki var þegar fyllt af páfagaukum og klettum.  Aðstæðurnar voru nánast yfirþyrmandi.  "Þetta er merkilegt" sagði spúsan með nánast reglulegu millibili ... Múrenunni leist ekki á blikuna ... þetta var greinilega hættuspil hérna í Jamison dalnum.  "Konan er líka svo undarleg ... endurtekur þennan frasa aftur og aftur ... "  Reyndar andaði Múrenan léttar af og til þegar stórir flokkar ferðamanna af ýmsum þjóðernum, glaðbeittir og rjóðir í vöngum, urðu á vegi þeirra.  "Assgoti hafa þeir verið heppnir þessir að komast heilir á höldnu í gegnum þetta ævintýri" hugsaði Múrenan.  Nagandi óvissan hélt áfram ... en skyndilega blasti við tilkomumikil sjón ... þetta voru ...

Jáhá ... hvað sá Múrenan þarna??  Hvað gerði spúsan í kjölfarið??? 

Þessu verður öllu svarað í 4. hluta ferðasögunnar "Leitin að Gordonfossum"!!! 

Leitin að Gordonfossum - 2. hluti

Ofurlítil tilkynning ... Múrenan hefur sett upp í fyrsta skipti á vef þessum, skoðanakönnun og mælist til þess að allir sem lesa þessar línur svari könnuninni ... það væri bara svo æðislegt!!!

En ... 

... hafir þú ekki lesið 1. hluta ferðasögunnar "Leitin að Gordonfossum" getur nánast gleymt því að lesa áfram ... þú munt ekki skilja baun hvað er um að vera ... þannig að annaðhvort lestu 1. hlutann eða sleppir þessu alveg!!!

Hér að neðan er áframhald ferðasögunnar "Leitin að Gordonfossum" - 2. hluti. 

... að hafa sporðrennt samlokum, gosi, kakói og kaffi, stundi Múrenan ... "úff, þvílíkt peningaútstreymi" ... Múrenan var aftur skömmuð fyrir að skemma stemmninguna ... en ókei ... Svo héldu skötuhjúin á braut ... stefnan var sett á einn helsta útsýnisstað Kaloomba ... sjálfan Echo Point.  Staðinn þar sem Elizabeth Bretadrotting stóð árið 1954 og horfði yfir Jamison dalinn og á Systurnar þrjár.  Nú hefur þar verið reistur stór minnisvarði, útsýnispallur á tveimur hæðum, búð og bílastæði ... allt bara vegna þess að Beta litla drottning stóð þarna einu sinni og góndi út í loftið ...

Jæja íslenska parið gekk frá "texneska" veitingastaðnum sem leið lá út á Echo Point, niður Kaloomba Street (ath. missagt í 1. hluta að gatan héti Kaloomba Road, leiðréttist hér með).  Múrenan skipaði sjálfa sig fararstjóra og bað spúsuna um að týna sér ekki ... 

Einkar aðlaðandi og hjálpsamur heimamaður varð á vegi þeirra og benti þeim óbeðinn hvert halda skyldi.  Múrenan veifaði manninum kumpánlega í þakklætisskyni, skipaði spúsunni að fylgja sér og arkaði svo af stað, í þá átt sem vísað hafði verið.  
Þegar Múrenan taldi sig vera komna á Echo Point varð hún frá sér numin af útsýninu ... glæsilegt var það. 

 

Svo mælti hún í undrunartón: "Ekki skil ég nú af hverju þeir eru svona æstir yfir þessum Echo Point, þetta er nú ekki neitt, neitt, jaaa fyrir utan útsýnið náttúrulega sem er stórkostlegt ... en þetta er nú fremur lítilfengleg aðstaða fyrir þessar 3 milljónir ferðamanna sem sagt er að komi hingað árlega!!!  Auk þess er þetta stórhættulegt hérna ... og hvar eru eiginlega þessar umtöluðu systur???  Það þýðir nú ekkert að auglýsa einhverjar systur ... blablablabla ".  Það var þá sem spúsan kurteislega benti hinum sjálfskipaða fararstjóra á skilti sem stóð við þennan annars ágæta útsýnisstað yfir Jamison dalinn ... á skiltið var letrað Lady Daleys Lookout ... "Nú já ... við erum þá ekkert á Echo Point?!?" "Akkúrat", sagði spúsan "nú skal ég taka við stjórninni hér!!" 

Svo mátti Múrenan hafa sig alla við að fylgja spúsunni eftir ... það var engu líkara en hún hefði alið manninn hér árum saman ... hún þaut niður einhverjar tröppur, beygði til vinstri og þræddi einstigi, sem virtist hvað eftir annað ekki stefna í aðra átt en beint fram af klettabrúninni.  Múrenan  kallaði einhver varnaðarorð með jöfnu millibili en spúsan þaut eins og steingeit yfir torfærurnar. 

Loks nam hún staðar, við stórt skilti ... Echo Point ... skiltið var svo stórt að Múrenan hefði getað troðið höfðinu á sér í gegnum annaðhvort o-ið í nafninu.  Þetta fór sumsé ekki á milli mála.  Já og þarna blöstu systurnar við ... allar þrjár.  Já og náttúrulega glæsilegt útsýni fyrir Jamison, eins og nærri má geta ...

Svo það upplýsist hér með þá eru Systurnar þrjár, Meehni, Wimlah og Gunnedoo, klettadrangar sem rísa hátt upp úr Jamison dalnum.  Og þykja náttúruundur hið mesta ... Múrenunni og spúsunni fannst nú samt þessar systur ekkert svona rosalega merkilegar ... Reynisdrangar við Vík í Mýrdal eru flottari og líka Hraundrangur í Öxnadal ... samt voru teknar einar 30 myndir af systrunum á fínu digital-myndavélina ofan af þessum fína útsýnispalli, sem áður hefur verið minnst á.  Klárlega hefur Beta drottning ekki verið svikin af þessu öllu saman þegar hún strönglaðist þarna uppeftir á 6. áratugnum ... þetta er náttúrulega dálítið annað en að horfa út í hallargarðinn í Buckingham-höllinni í London ... skyldi maður ætla að minnsta kosti.

Múrenan og spúsan röltu heim á leið ... það var kominn alveg ísjökulandskotans kuldi, enda Kaloomba í um 1000 metra hæð yfir sjó.  Þetta minnti helst á septembermánuð á Íslandi ...

Spúsan fór aftur að ræða um mat ... "þú ert bara alltaf borðandi!!!" sagði Múrenan ergilega "hvað heldur þú eiginlega að þetta kosti??"  Svo var farið inn á ítalskan veitingastað ... pöntuð pizza og krebs.  Svona líka gott!!!  St. Pepper's Lonley Heartclub Band hljómaði í eyrum gesta og kokkurinn, greinilega gamall refur í pizzubakstri og krebsgerð, stóð sína plikt.  Strákur sem þjónaði til borðs, skemmti gestum með því að missa diskasett og glös fyrir sex manns í gólfið með tilheyrandi óhljóðum ... svo hneigði hann sig og náði í kúst ...

Það var gott að leggjast til hvílu eftir þennan dag ... reynslunni ríkari og peningunum fátækari ...

Múrenan spratt upp eins og stálfjöður klukkan 8.00 næsta morgun ... hver einasta taug var spennt, nasirnar þandar og blóðið ólgaði í æðum hennar.  Hún vakti spúsuna ...

Hér með lýkur 2. hluta ferðasögunnar miklu "Leitin að Gordonfossum".  Sögunni verður framhaldið fljótlega, kannski seinna í dag, kannski á morgun ... Múrenan biður lesendur að sýna biðlund ... hún hefur fleiri málum að sinna en launalausum ritstörfum fyrir alltof fáa lesendur.

Samt sem áður þakkar Múrenan lesendum sínum fyrir innlitið á síðuna og vonast til að sem flestir kvitti fyrir sig í athugasemdaboxið sem er fyrir neðan þessa færslu ... og svari skoðanakönnuninni, sem rædd var í upphafi ...

Leitin að Gordonfossum - 1. hluti

Á laugardagskvöldið síðasta datt Múrenunni og spúsunni það snjallræði í hug að leggja land undir fót ... hverfa um stund frá skarkala borgarlífsins og fara upp í sveit.  Tilefnið ekki af verri endanum ... að fagna hagstæðum prófaniðurstöðum hjá Múrenunni.  Á örstuttri stundu var ákvörðun tekin og pöntuð gisting á Town Centre Model í Kaloomba, sem samkvæmt heimildum Múrenunnar er aðalpleisið í þjóðgarði sem kallast Blue Mountains National Park.

Þessi þjóðgarður er nokkuð stór ... að minnsta kosti að mati Múrenunnar ... eða um 2.500 ferkílómetrar, þannig að ætla að skoða garðinn gaumgæfilega gæti tekið nokkurn tíma.  Þess vegna pantaði Múrenan gistingu yfir tvær nætur á TCM, fullviss að þrír dagar dygðu fyrir verkefnið ... enda ekki fleiri dögum til að dreifa í bili.  En til að enginn tími færi til spillis, stakk Múrenan upp á því að lagt yrði af stað árla næsta dags ... helst ekki seinna en klukkan 8.00.  Spúsan mótmælti ... fyrsta lagi 10.00!!!  9.00??  Nei, 10.00 í fyrsta lagi og ekkert múður ... Jæja þá, Múrenan sættist á það ... enda með eindæmum samvinnufús og friðelskandi!!

Það blés nú ekki byrlega í upphafi ferðar því að sjálfsögðu voru ferðalangarnir of seinir ... Múrenan tók ráðin af spúsunni þegar kom að því að stytta sér leið niður á lestarstöð.  Niðurstaðan varð nú samt sú að leiðin lengdist um nokkrar mínútur ... nákvæmlega um þær mínútur, sem hefðu dugað til að ná lestinni sem yfirgaf brautarpall númer 13 klukkan 10.24.  Á þeirri stundu var Múrenan að græja farmiðana ... Klukkutíma bið ... og Múrenan varð pirruð!!!  "Þetta er bara gaman" sagði spúsan brosandi út að eyrum, meðan beðið var eftir næstu lest ... "huhhhh ... " svaraði Múrenan. 

Jæja, ferðin upp eftir gekk vel.  Lestarstjórinn tilkynnti við hvern áningarstað, hvar næst yrði numið staðar.  Eina vandamálið við kynningarnar var að þær heyrðust nánast ekki!!!  Það var ekki fyrr en Múrenan stóð upp og lagði eyrað við hátalakerfið í vagni nr. 8123 að henni tókst að heyra orðaskil stjórans ... en samviskusamur var hann!! Surg, eitthvað óskiljanlegt, surg aftur og lestin nam staðar stuttu seinna.

Eftir um tveggja tíma ferð stigu Múrenan og spúsan út í Kaloomba.  Það var skítkalt þarna ... en sólskin.  Þvert á veðurspá gærdagsins, en þar var spáð þoku í Kaloomba ... þeir kunna nú ekkert að spá hérna!!  Velinnrætt og lipurlega máli farin stúlka benti aðkomufólkinu hvert halda skyldi.  "Niður þessa götu ... 10 mínútna ganga ... takk fyrir, bless!" sagði hún og þá var lagt í 'ann.  "Assgoti er þetta nú krúttlegt", sagði Múrenan við spúsuna, þegar þau gengu niður götuna - Kaloomba Road.  Og það var það líka ... þetta var krúttlegt og vinalegt.  Litlir veitingastaðir, litlar búðir, litlir bankar, litlar ferðaskrifstofur, lögga, lítil börn að leika sér, einn róni, pínu umferð, strætó og svo framvegis. 

Á Town Centre Model var allt í lukkunnar velstandi ... vingjarnlegur maður í móttökunni rukkaði Múrenuna um tvöfalt hærra verð en búist hafi verið við ... "208 dollars, please" sagði vingjarnlegi maðurinn um leið og hann rétti kvartlítra af mjólk yfir afgreiðsluborðið ... "Djöfullinn ... " hugsaði Múrenan "verðið á netinu hefur miðast við manninn en ekki við herbergið!!!"  (Útskýring: $52 per person x 2 persons x 2 nætur, ekki $52 per room x 2 nætur, eins og Múrenan hélt ... )  Samt lét Múrenan ekki á neinu bera ... heldur rétti Visa Gullkortið hæversklega yfir borðið.  Svo komu góðu fréttirnar ... vingjarnlegi maðurinn gaf 50 dollara í afslátt!!!  Það birti yfir Múrenunni ... þarna spöruðust nokkrar dýrmætar krónur.

Eftir töluverða glímu við lásinn á herbergi 6, luktust dyrnar upp ... við blasti algjört himnaríki.  Fallegur ísskápur, þar sem hægt var að koma mjólkurkvartlítranum fyrir samviskusamlega, svo hann súrnaði ekki ... þarna var líka rúmgóður fataskápur, tveir stólar, sjónvarpstæki á hreyfanlegum armi, nú að ógleymdu þessu líka dýrindis rúmi og verkjaraklukku ... "Þetta er helvíti gott" sagði Múrenan og spúsan tók undir það ... "það má nú líka vera það fyrir þessa peninga alla" bætti svo Múrenan við.  Fyrir þessa síðustu athugasemd fékk Múrenuna skammir  ... skammir fyrir að skemma stemmninguna!!  Ókei, Múrenan tók þetta síðasta til baka ... en samt, þetta hafði útheimt stórkostleg fjárútlát!!

Þegar hér var komið sögu, var hungur farið að segja til sín og því lagt af stað í leiðangur ... og álpast inn á lítinn veitingastað, sem einna helst minnti á veitingastað í Villta vestrinu, svona ef byggt er á sannleiksgildi kvikmyndanna.  Svona sveitasjoppa í Texas ... Múrenan og spúsan voru þó sammála um að þau hefðu hvergi séð svona Texas-búllu, þegar þau voru í Texas fyrir fjórum árum ... en samt minnti þetta á matsölustað í Texas!!  Já, stundum er lífið skrýtið!!
Eftir að hafa sporðrennt samlokum, gosi, kakói og kaffi, stundi Múrenan ... "úff, þvílíkt peningaútstreymi" ...  Múrenan var aftur skömmuð fyrir að skemma stemmninguna ... en ókei ...

Svo héldu skötuhjúin á braut ... stefnan var sett á ... jáhá ... á hvað var stefnan sett???

Núna er Múrenan orðin þreytt og ætlar ekki að skrifa meiri ferðasögu ... enda klukkan orðin 23.55 ...
Ferðasögunni miklu "Leitinni að Gordonfossum" verður fram haldið, þegar Múrenan vaknar aftur í fyrramálið ...

Misstu ekki af æsispennandi framhaldssögu!! 

Hringur utan um 13. júlí

Það var dreginn hringur utan um gærdaginn, föstudaginn 13. júlí 2007, í almanaki Múrenunnar og ekki af ástæðulausu ... Múrenan fór í klippingu í gær!!  En slík athöfn hefur frá unga aldri verið Múrenunni afskaplega á móti skapi ... henni leiðist að fara til rakara ... svo einfalt er það nú bara!!!

Múrenan man vel eftir rakarastofuferðunum í eina tíð, þegar faðir Múrenunar og alnafni fór með hana nauðuga viljuga, niður á stofuna sem var á neðstu hæð gamla Eimskipafélagshússins, á horni Tryggvagötu og Pósthússtrætis.  Þegar þangað var komið klappaði gamli rakarinn Múrenunni á kollinn, sagði hvað hún hefði stækkað mikið, dró fram fjöl sem hann svo setti upp á arma klippingarstólsins.  Að því loknu bað hann Múrenuna hæversklega um að klifra upp í stólinn og setjast á þessa fjöl.  Tilgangurinn með þessum tilfæringum var náttúrulega sá að rakarinn þyrfti ekki að bogra við verk sitt, því á þessum árum stóð Múrenan vart út úr hnefa.  Svo var byrjað að klippa og ekki hætt fyrr en nánast ekkert var eftir ... þetta var meira andskotans ruglið.  Þegar heim kom gat Múrenan loks hleypt tilfinningum sínum út ... oftast með því að umturnast.

Sem betur fer tóku rakarastofuferðirnar með pápa enda þegar Múrenan komst svo til meira vits.  Og urðu hlutirnir að sumu leyti betri en afleitir að öðru leyti.  Í stað þess að pápi gripi bara um handlegginn á Múrenunni og teymdi hana niður á stofu, byrjaði fólk að jagast ... "ætlar þú nú ekki að fara að fara í klippingu?", "hvenær ætlar þú eiginlega að fara til rakara?", "þú getur nú ekki verið svona um höfuðið" og blablabla ...  Þetta var óþolandi ... þannig að á endanum lét Múrenan tilleiðast, hringdi í Kristján vin sinn og spurði hvort hann nennti að koma með í klippingu, það er að segja sem andlegur stuðningur.  "Ok" sagði Kristján.  Innan veggja rakarastofunnar sagði Múrenan svo nákvæmlega til hvernig klippingunni skyldi háttað, og hvenær væri komið nóg.  Sigri hrósandi gekk Múrenan heim á leið, ekki meira raus í bili um hár og hárgreiðslu. 

En það var nú öðru nær ... því þá fyrst byrjaði vesenið.  Múrenan gekk inn í eldhús til ömmu.  "Jæja, hvað segirðu þá núna?" "Varstu í klippingu?" "Já! Sérðu það ekki?" "Það hefur ekkert verið tekið af 'ðí!!" "Haaa ... það var tekið alveg fullt!!" "Ég sé bara engan mun!!"
Það var alveg merkilegt með hana ömmu, eins og hún var nú öllu jafna öflugur liðsmaður í liði Múrenunnar, alltaf þurfti hún að fetta fingur út í þetta blessaða hár ... það var ekki málið að punga út fyrir öllu því playmoi sem hugur Múrenunnar girntist eða rífa sig upp úr rúminu klukkan 22.30 til að fara niður eldhús og ná í mjólk og jólaköku handa elskulegu barnabarni sínu, meðan það lét fara vel um sig í sínu rúmi ... klipping Múrenunnar og amma náðu bara ekki saman.  "Þú ættir nú að greiða frá enninu ... mikið lifandis skelfingar ósköp myndi ég vilja óska mér þess að þú greiddir alltaf frá enninu", sagði amma nánast daglega við Múrenuna.  Það var alveg klárt að amma skildi ekkert!!!
Hún skildi ekkert, ekki frekar en heimilismenn og gestir í Steinnesi ... Múrenan var mörg sumur þar í sveit, undi hag sínum þar afskaplega vel undir góðri leiðsögn Magnúsar bónda og föður hans Jósefs.  En Múrenan gat ekki fengið að hafa eigið hár í friði ... ekki með nokkru móti.  Reglulega var stungið upp á því að ná í sauðaklippur og taka dálítið af lubbanum, nú eða hringja í rúningameistara sveitarinnar, Magnús á Hnjúki og biðja hann um að taka dálítið ofan af kollinum.  Gestir komu og allir buðust til að klippa Múrenuna, nú eða skulta henni út á Blönduós til að hitta þartilbæra aðila.  Múrenan afþakkaði staðfastlega öllum uppbornum tillögum ... enda fullkomlega tilgangslaust skerða hár hennar.

Enn þann dag í dag, fær Múrenan ekki að hafa hárið á sér í friði ... "Jæja, ég held að þú þurfir nú að fara að fara í klippingu" eru fyrstu merki sem spúsan gefur frá sér til merkis um hárvöxtur sé að ná hámarksstigi.  Múrenan hlustar ekki á það.  "Þú verður nú bara að fara að fara í klippingu" er önnur viðvörun frá spúsunni.  "Þú bara verður núna að fara í klippingu, þetta er ekki hægt lengur" er svo aðvörun númer þrjú. 

Þessar aðvaranir minna Múrenuna á liðna tíma og að lokum fer svo að hún borgar einhverjum labbakúti fyrir að klippa sig, meðan spurningaregnið dynur á hnakkanum á henni: "Hvað gerir þú?", "ok, ertu þá búinn að sálgreina mig??", "hvar býrðu í bænum?", "horfirðu á Idolið?" "hvað á að gera í sumarfríinu?" Og svo framvegis ... 

Þegar heim er komið dregur Múrenan hring utan um klippingardaginn og veit þá að 8 - 12 vikur geta liðið þangað til næst þarf að huga að því að borga rakara.

Múrenan birtir hér mynd sem tekin var af ljósmyndaranum Þóri, þegar Múrenan stundaði nám í 4. S.G. í Austurbæjarskóla ... Slíkar atvinnumannamyndatökur fór fram á þriggja ára fresti í Austurbæjarskólanum á 9. áratug síðustu aldar og þegar þessi myndataka fór fram var Múrenan nýklippt ... en gleymdi að vísu að greiða sér þennan daginn.

 

 

Frábærir Live Earth í Sydney

Þeir voru alveg magnaðir tónleikarnir hér í Sydney í dag ... frábærir tónlistarmenn, pakkfullur Aussie Stadium og glæsileg umgjörð.

Við mættum á völlinn upp úr klukkan 14 í dag, því Lauga var í skólanum til 13.30 ... þá höfðum við reyndar misst af nokkrum númerum, svo sem Ghostwriters, Eskimo Joe og Paul Kelly.  En næst á svið, þegar við komum, var hin 23, bráðum 24 ára Missy Higgins frá Melbourne.  Alveg ótrúlega góð.  Hún sló víst í gegn hér í Ástralíu árið 2004, þegar hún gaf út plötuna Sound of White, en platan hefur nú hlotið níu platínuviðurkenningar.  Slíkt kemur manni lítið á óvart, eftir að hafa hlustað á hana í dag ...

Á eftir henni voru ótrúlega skemmtilegir gaurar - The John Butler Trio, sem léku samsuðu af öllum fjandanum ... reggíi, rokki, fönki og fleiru sem ég kann ekki að nefna.  Sjálfur var John Butler, afskaplega flottur, lék á gítar, banjó og fleiri hljóðfæri, en honum til fulltingis voru Shannon Birchall, sem lék á snjóhvítan kontrabassa og trommuleikarinn Michael Barker, sem tók einn góðan sóló fyrir áhorfendur ... allt í mjög góðu lagi með það!!!

Svo kom hljómsveitin Wolfmother.  Þetta voru þrír fræknir músíkantar.  Gítarleikarinn og söngvarinn Andrew Stockdale lítur út eins og blanda af Jimi Hendix og Jimmy Page, syngur ekki ósvipað Robert Plant og sýnir í ofanálag takta sem helst minna á Angus Young, gítarleikara AC/DC.  Svo er í sveitinni bassa- og hljómborðsleikarinn Chris Ross, sem lætur öllum illum látum við spilamennskuna og þá sérstaklega þegar hann handleikur hljómborðið, en þá kútveltist hann um sviðið með hljóðfærið í fanginu.  Í dag fann Ross það út, þegar spileríinu hjá Wolfmother var að ljúka, að koma hljómborðinu fyrir upp á gítarmagnaranum ... nokkuð sérstök ákvörðun ... sem samt vakti lukku viðstaddra.  Sá þriðji er Myles Heskett trommari, sem óhætt er að segja að hafi, líkt og félagar hans, lagt allt sitt í verkefnið.

Jack Johnson var svo næst kynntur til leiks ... og það ætlaði allt vitlaust að verða.  Þessi fyrrum sjóbrettahetja frá Hawaii, söng og spilaði við fjórða mann í næstum klukkutíma.  Og Ástralarnir tóku vel undir ... þessir 50.000 sem voru á Aussie Stadium í kvöld.  Fyrir minn smekk var Johnson full rólegur og skorti pínulítinn kraft en miðað við viðtökurnar sem hann fékk, reikna ég með að ég hafi verið eini maðurinn þessarar skoðunar.  Maður hafði einhvern veginn á tilfinningunni að þetta væri svona Bubbi Ástralíu ... en ég veit ekkert um það hvort það er rétt!!

Crowded House slógu svo botninn í dagskrána ... gjörsamlega frábær hljómsveit.  Þeir náðu upp gríðarlegri stemmingu og allur leikvangurinn söng með hverju einasta lagi, hvert einasta orð ...
Það var athyglisvert að í miðju prógrammi hjá þeim slokknuðu skyndilega öll ljós á sviðinu og virtist það koma skrautfjöður hljómsveitarinnar Neil Finn nokkuð í opna skjöldu.  "I guess they did this to save the power", tilkynnti hann svo.  Ekki ólíklegt að þetta hafi átt að vera táknrænt, svona fyrir málstaðinn ... það er baráttuna við "global warming" en mestu hluti raforku í Ástralíu er fengið með kolabruna og óhjákvæmilega veldur það CO2 mengun ...
Þegar þeirra framlag var um það bil að renna sitt skeið á enda, tilkynnti Finn að þeir ætluðu að taka eitt lag í viðbót ... það sæi þá hvort sem er enginn ... náttúrulega hárrétt ályktað hjá honum, standandi á almyrkvuðu sviðinu.  Eftir aukalagið voru þeir svo klappaðir upp, brugðust vel við því og bættu við lagi ... öllum til mikillar ánægju og stemmningin varð sem aldrei fyrr ... alveg frábær!!!

Óhætt er að segja að Ástralir kunni tökin þegar halda þarf stóran viðburð sem þennan, allt skipulagt upp í topp og engin sjáanleg vandræði ... allt smurt.  Klárlega uppákoma sem manni líður seint úr minni ... myndir eru komnar á myndasíðuna nú þegar (sjá tengilinn hér til vinstri)!!

Muna svo eftir náttúrunni ... það geta allir lagt sitt að mörkum!!!

 

Live Earth tónleikarnir byrjaðir

Arkitektastofan í Bourke Street

Við hliðina á íverustað Múrenunnar er arkitektastofa, alltént heldur Múrenan að það sé arkitektastofa.  Að minnsta kosti, ef litið er þangað inn af svölunum, sem Múrenan hefur til umráða, er þar inni allt undirlagt af teikningum af öllum stærðum og gerðum.  Fleira styður tilgátu Múrenunnar svo sem ríkulegur tækjabúnaður, nokkuð af starfsmönnum og athyglisverðar, nýstárlegar og nokkuð smekklegar útfærslur, sem hafa verið gerðar til að auka fegurðargildi hússins.  Fullkomlega andstætt húsi Múrenunnar ... þar sem Manuel landlord kippir sér lítið upp við þó húseignin sé ekki alveg upp á 10. 

Þetta sinnuleysi Manuels hefur hins vegar tendrað bál í huga Múrenunnar, bál sem erfitt getur verið að slökkva ... þetta er eldmóðsbálið ... en það bál er fóðrað á því hvimleiða vandamáli Múrenunnar að vilja helst alltaf vera að gera við, laga og betrumbæta umhverfi sitt. 

Þegar Múrenan stendur út á svölunum, og horfir á húsgaflana tvo ... gaflinn hans Manuels og arkitektastofugaflinn ... er munurinn svo æpandi að Múrenan verður nánast óviðræðuhæf, langar mest til að þrífa upp pensilinn og málningarfötuna ... og bara byrja.  Vandinn er bara sá að Múrenuna langar ekki til að bera kostnaðinn af þessu og hefur ekki enn þorað að spyrja Manuel úti í þetta ...

Jæja, en aftan við arkitektastofugaflinn er lítið sund, þar sem arkitektarnir eru stundum að vinna þegar gott er veðrið, og stundum borða þeir þar einnig ... en á föstudögum, milli klukkan 18 - 20, bregst ekki að hundur er settur út í þetta blessaða sund.  Þetta er brúnn, nokkuð voldugur, Labrador hundur með brún augu og rauða ól ... Múrenan ætlar ekkert að setja út á hann annað en það að hann er gjörsamlega óþolandi.  Hann er engu betri en tjaldur eða stelkur á varptíma, með öðrum orðum hann getur ekki haldið kjafti!!!  Gjammandi og gólandi, stendur hundkvikindið þarna í sundinu á áðurgreindum tímabili, og gerir Múrenuna nánast vitstola. 

Og það er ekki eins og Múrenan hafi ekki farið út á svalir og reynt að tala við hvutta, honum er bara alveg skítsama um eitthvert bláeygt fífl frá hjara veraldar, sem er að reyna vera sniðugt ... hann vill bara losna úr prísundinni.  Þess vegna hættir hann ekki fyrr en hann hefur fengið vilja sínum framgengt.  En eins og áður segir þá þolir Múrenan illa að geta ekki haft áhrif á umhverfi sitt, hvort sem það er ómálaður Manuelsgafl eða geltandi hundur ... þess vegna mun Múrenan ganga í það á næstu dögum að fá peninga hjá Manuel fyrir málningu og segja eiganda hundspottsins að hirða almennilega um það, ellegar verði haft samband við ástralskan staðgengil Sigríðar Ásgeirsdóttur, formanns Dýraverndunarfélags Íslands.  Kvartað verður yfir slæmri meðferð á hundi og múrenu.

Tíminn flýgur hratt!!

Oft hefur Múrenunni fundist tíminn líða hratt, já ... en sjaldan eins og í dag.  Það rann nefnilega upp fyrir henni að í dag eru nákvæmlega 4 ár síðan hún stóð ásamt spúsunni, Djó, Andreu og Benný við bakka Harlem-ár í New York og horfði á flugeldasýningu, sem haldin var í tilefni þjóðhátíðardags stórveldisins.  Sá sem stóð fyrir sýningunni er nú horfin úr minni Múrenunnar ... Ma ... eitthvað ... nei það virðist ekki koma.  Alltént borgaði Bush ekki!!!  Jæja, skiptir kannski ekki öllu máli.

En þessi flugeldasýning var alveg ótrúleg.  Allt byrjaði þetta á því að Múrenan mætti á svæðið, ásamt áðurgreindu föruneyti og fjölmörgu öðru fólki, fullviss þess að það gæti enginn toppað Íslendinga í flugeldum.  Það var því, með öðrum orðum ekki laust við vanþóknun í rödd hennar þegar hún tilkynni samferðamönnum sínum að það væri gaman að sjá hvað Kanarnir þættust geta í þessari listgrein ... og ef þeir þyrftu á aðstoð að halda þá væri Múrenan á staðnum, náttúrutalent í meðferð skotelda ... verklag hennar, leikni og útsjónarsemi, nánast eins og skólabókardæmi um hvernig á að bera sig að þegar eldfimar flaugar og púðurfylltar tertur eru annars vegar.

Annars finnst Múrenunni það í raun alveg stórmerkilegt hvað margir Íslendingar telja sig vera á einhverju "atvinnumannastigi", þegar rakettur og bombur eru til umræðu.  Um hver einustu áramót, stíga fram hinir ólíklegustu menn, jaaaa ... og stundum konur ... sem telja sjálfan sig vera í einhverjum "gullhópi" flugeldasérfræðinga, með sérgáfu og færni sem fæstir geta státað sig af ... sem er náttúrulega tóm andskotans vitleysa því þeir þurfa nú ekki annað en að líta ögn í kringum sig til að sjá spegilmynd sína, það er alla hina vitleysingana, sem telja sig líka vera aðila að þessum sama hópi ... sprengjandi út í loftið eins og fífl, stórhættulegir sjálfum sér og öðrum!!

Múrenan leggur til að þessir aðilar fari nú að líta á sjálfa sig raunsæjum augum og láti fagmennina um "grínið", eins og góður grínisti benti enn betri fréttamanni á, í tengslum við UNICEF-kvöldið 1. des. sl.

Jæja, en það kom nú samt ekki til að "undrabarnið" Múrenan væri beðin um að hjálpa til, þarna í New York, enda virtust þeir nú alveg kunna sitt fag.  Frá fyrstu mínútu færðist sýningin jafnt og þétt í aukanna, og fljótlega varð Múrenan að viðurkenna að áramótaflugeldasýning hennar í Mosfellsbæ '95, myndi ekki standast samanburðinn, né heldur flugeldasýning LHS í Mosfellsbæ '02 á þrettándanum.  Meira að segja trompið ... sjálf flugeldasýning Orkuveitunnar á Menningarnótt, var gjörsigruð.  Og áfram hélt Kaninn ... og trompaði áramótin 1999/2000 og áfram var haldið ...  Múrenunni tók að leiðast!!!  Þetta ætlaði aldrei að taka enda ... sprengingar, drunur, eldglæringar, meiri drunur, sprengingar o.s.frv. helst allt í fánalitum Bandaríkjanna.  Klukkustund af þessum fjanda ...

Múrenan hefur ekki borið sitt barr eftir þessa flugeldasýningu ... allar flugeldasýningar verða eitthvað svo ömurlegar, úr því hún þurfti að sjá þessa ... og það sem verra er - Múrenan óverdósaði af flugeldum og hinn mikli rakettuáhugi gjörsamlega skolaðist út um gluggann!!!

Ójá, ... og það eru fjögur ár liðin síðan ... vááá ... hvað tíminn er fljótur að líða!!!!

Vatnsdrykkja og þvaglát

Löngum hefur því verið haldið fram að lykill að góðri heilsu sé að drekka nóg vatn.  Þetta hefur trilljón sinnum verið sagt við mig.  "Hversu mikið þá?", spyr ég.  Svar: Lágmark tvo lítra á dag.

Ég hef prófað þetta oft en alltaf gefist upp ... af hverju??  Svarið er ekki flókið.  Þessi mikla vatnsneysla stendur ekki undir sér, sem lýsir sér þannig að seinnipartinn er vatnsmagnið í líkamanum orðið svo mikið að það er farið að örla á höfuðverk, maginn fullur af vatni, matarlyst engin og varla hægt að halda sér að verki vegna stöðugra klósettferða.  Nokkrir dagar af þessu ... og svo búið ... þetta er bara ekki að virka!!

Þá má velta fyrir sér, hvers vegna í ósköpunum er heiðarlegu fólki eins og mér ráðlögð svona vitleysa??  Af hverju á að gæta hófs í öllu sem gert er nema neyslu vatns?

Síðustu vikur, hef ég haft í gangi athugun á vatnsneyslu minni, sem hefur stórlega aukist eftir að komið var til Ástralíu og er nú um tveir lítrar á dag.  Alveg átaka- og verkjalaust!!

Lítum á nokkra punkta. 

Almennt séð má gera ráð fyrir því að fólk neyti meiri vökva þegar hlýtt er í veðri en þegar kalt er, einfaldlega aukinnar uppgufunar frá líkamanum.  Það er því rökrétt að álykta sem svo að vökvaneysla að sumri til sé meiri en á vetri. 

Í Ástralíu er hávetur jafn hlýr og hásumar á Íslandi.  Þar af leiðandi ekkert óeðlilegt við það að vatnsneysla mín hafi aukist við komuna þangað ... að stíga úr 4°C í 20°C, kallar náttúrulega á einhverjar aðgerðir.

Hreyfing orsakar vökvatap.  Þannig að, í stað þess að fara allt á bílnum, fer ég allra minna ferða gangandi, ekki ólíkt því sem pápi minn gerði á sínum tíma.  Á virkum dögum er hreyfingin að lágmarki 5 km á dag, en oft bætast við nokkrir km í viðbót vegna annarra erindagjarða eða útihlaupa. 

Augljóst ætti að vera að ... veðurfar og hreyfing hafa áhrif á vökvabúskap.  Páll Jakob Líndal, 90 kg að þyngd og 183 cm á hæð, drekkur 2 lítra af vatni á dag, að meðaltali hér í Ástralíu vegna þess að hitastig utandyra er 15 - 20°C, hann gengur að minnsta kosti 5 km á dag og svitnar óhóflega.
En getur það sama gilt fyrir PJL í Ástralíu og litla, netta konu á Íslandi um hávetur, sem hreyfir sig lítið sem ekkert??  Tjaaa ... ekki viss ... 

Þess vegna spyr maður: Hvernig í ósköpunum geta "vatnssérfræðingarnir" bara haldið því blákalt fram að allir eigi að drekka tvo lítra af vatni á dag algjörlega án þess að tillit sé tekið til líkamsstærðar fólks, hreyfiástundun þess, hvað það svitnar mikið, árstíma o.fl.??  Ein allsherjar lausn fyrir alla??

Í fyrsta skipti á ævinni hef ég áttað mig á mikilvægi þess að drekka nóg vatn, hvað það er gott fyrir skrokkinn ... en að drekka vatn bara til að drekka það, stútfylla sig, líða illa og vera við það að kasta svo upp öllum herlegheitunum ... það er bara rugl!!
Þess vegna lýsi ég frati á boðskap "vatnssérfræðinganna" ... 

... og kem hér með eitt gott ráð.  Drekktu vatn og nóg af því ... farðu á salernið í samræmi eins og þörf er á.  Þegar þvagið fer að taka á sig glæran "lit", hættu þá að drekka vatn.  Einfaldlega vegna þess að þá ertu í góðum málum.

Einföld formúla: Gult þvag = vatnsskortur, glært þvag = vatnsforði í góðu lagi!!