Splitt, islam og dóttirin

Ég man ekki hvort ég var búinn að nefna það að þessa dagana er ég að vinna að því að skrifa niður meira en 100 markmið, sem mig langar til að ná í þessu lífi.  Sum af þeim eru nokkuð viðamikil og munu taka tíma, önnur eru viðaminni, eins og gengur og gerist.

En það er gaman frá því að segja að eitt markmið mitt er að komast í splitt.  Já, allt frá því ég sá Kjartan Sturluson, þáverandi markvörð Fylkis í fótbolta og núverandi landsliðsmarkvörð, renna sér í splitt á einhverju innanhúsmóti fyrir mörgum árum, hef ég hugsa um hversu mikil snilld það væri að geta framkvæmt eins og eitt splitt.

Síðastliðna mánuði hef ég verið að vinna að þessu verkefni.  Ég hef teygt kvölds og morgna og nú er svo komið að mig vantar að koma mjöðmunum niður um 20 cm, til að ná splittinu, það er að segja þegar hægri fóturinn er settur fram og sá vinstri aftur.  Sé hins vegar sá vinstri settur fram og sá hægri aftur, horfir málið talsvert öðruvísi við. 

Þetta er eitthvað sem ég held að allir ættu að stefna að ... svona heilsunnar vegna.  Því mér líður alltaf alveg fantavel eftir teygjurnar.  Maður finnur hvernig blóðið rennur um vöðvana og það slökun gerir vart við sig.

Í gær var hinn magnþrungi 11. september, eins og flestir hafa sjálfsagt áttað sig á.  Þennan dag fyrir 7 árum, voru Kanarnir gripnir í bólinu í beinni útsendingu.  Það var svo sannarlega ótrúlegt! 

Af þessu tilefni áttum við Azman, félagi minn í skólanum, gott samtal.  Hann sagði mér meðal annars að eftir þennan atburð hefði hann skammað sín fyrir að vera múslimi, og sér fyndist ótrúlegt að menn skyldu framkvæma slíkt í nafni islam.  Meira að segja hefur hann hætt að nota millinafnið Bin, eftir þennan atburð.  Það kom reyndar ekki af góðu, því hann sagði að hann hefði oft, á ferðalögum milli landa, verið stoppaður af flugvallaryfirvöldum, þar sem hann væri talinn tengdur hinum eina sanna Osama Bin Laden.

"Slíkt er náttúrulega ekkert annað en dæmalaus vanþekking", sagði Azman við mig, "því Bin Laden þýðir ekkert annað sonur Laden, ... með öðrum orðum að Osama sé sonur Laden.  Þess vegna hafa mjög margir karlmenn Bin sem millinafn."  Azman hristi hausinn.  "Þetta er ein af afleiðingum 11. september ... maður nefnir ekki millinafn sitt, nema maður sé að leita eftir vandræðum."

Orð Azmans leiddu huga minn að öllu því fólki sem hefur horn í síðu múslima og telja þá alla með tölu stórhættulega.  Satt að segja finnst mér það bera vott um geysilega einfeldni að alhæfa með slíkum hætti.  Miklu nær væri að halda sig við að fordæma þá einstaklinga sem standa fyrir voðaatburðum eins og þeim sem áttu sér stað fyrir 7 árum.  En að dæma heilt trúarsamfélag, út frá gjörðum vitstola manna er á engan hátt réttlætanlegt, og er ekki það sem þessi heimur þarf.  Svo sannarlega ekki ... heimurinn þarf meira umburðarlyndi og að fólk beri virðingu hvert fyrir öðru óháð trú, kyni og kynþætti.

Þeir eru nokkrir múslimarnir sem ég hef kynnst hér í Sydney og undantekningarlaust eru þeir fyrirmyndarfólk.  Ekkert verri eða betri en megnið af því fólki sem ég hef kynnst í gegnum tíðina.  Flestir þeirra taka þó trúna alvarlega, biðjast fyrir nokkrum sinnum á dag og virða þær skyldur, sem lagðar eru á herðar þeirra meðan á Ramadan stendur.

En nóg af þessu ...

Af dótturinni er það að frétta að hún hefur lært að segja fyrsta orðið ... og er það orðið "NEI".  Óhætt er að segja að ekki sé farið sparlega með þetta eina orð sem er í orðaforðanum og sé hún spurð að einhverju, er hægt að ganga örugglega út frá hvert svarið verður.

Það segir sig náttúrulega alveg sjálft, þegar manneskjan kann bara eitt orð ... en jæja ...

Ég vona samt að þetta verði ekki það sem koma skal.  Þá verður að grípa til örþrifaráða, því ekki er hægt að láta barnið venja sig á að neita öllu því sem það er spurt um eða beðið að gera.  Þær verða ekki margar sendiferðir, sem þá verða farnar.

Með Stínu vinkonu ...