Að "díla" við mesta fávita í heimi ...

... er ekkert grín!!

Og þessa dagana er ég að því ...

Nú um stundir er ofurdrama í gangi hér í Sydney ... ef til vill reka lesendur þessarar síðu, minni til þess þegar ég sagðist vera orðinn, harla óvænt, fótboltaþjálfari hér á suðurhveli jarðar.  Eitthvað sem ég hafði aldrei haft í hyggju að gera ... en lífið er stundum óútreiknanlegt ...

Fullur bjartsýni og áhuga, leit ég á verkefnið sem glæsilega áskorun fyrir mig ... í fyrsta lagi að vera fótboltaþjálfari og í öðru lagi að vinna með hóp 14 ára drengja.

En hlutirnir hafa heldur farið á annan veg en ég ætlaði ... því ér er að vinna með mesta fávita í heimi!!!
Og mesti fáviti í heimi er einmitt aðalþjálfari liðsins, sem hefur svo gjörsamlega skitið í brækurnar með þetta allt saman.

Í febrúar síðastliðnum iðuðu drengirnir að komast á æfingar, hreinlega iðuðu ... voru mættir 30 - 45 mínútum of snemma og biðu óþreyjufullir eftir að æfing hæfist!

Nú nokkrum mánuðum seinna, kvarta þeir sáran undan því hversu leiðinlegar æfingarnar eru, eru áhugalausir, stynja yfir því hversu skipulag og aðferðafræði þjálfarans er flókin, leikir tapast og tapast, foreldrar eru orðnir æfir, ég er orðinn æfur, liðstjórinn er orðinn æfur og stjórn klúbbsins hefur sett þjálfarafíflið í gjörgæslu!

Skilaboð stjórnarinnar til þjálfarans eru eftirfarandi: "Nú gerir þú eins og þér er sagt að gera eða þú verður rekinn!" 

Og hvað gerir þjálfi ... hann hringir í mig kl. 9 í morgun til að segja mér það að ég sé vandamálið!!  Þegar ég spurði hann hvað hann ætti við, byrjaði hann að þvæla eitthvað algjörlega óskiljanlegt, vísaði í nafnlausa heimildamenn, og másaði svo og dæsti, þegar ég sagði honum að ég skildi ekki alveg hvert hann væri að fara ...

Það þarf náttúrulega ekki að taka það fram að ég varð "furious"!!  Það að maður, sem er ekki starfi sínu vaxinn, sé að hringja í mann og breiða yfir öll vandamál honum sjálfum tengdum með því að kenna öðrum um er eitthvað sem erfitt er að sætta sig við!

Í dag íhugaði ég í fyrsta skipti, alvarlega að hætta þessu þjálfarastarfi ... það er einfaldlega ekki hægt að vinna með þessum fávita!
Þetta er samt lífsreynsla sem ég hefði ekki viljað missa af ... að vinna með fávitum getur oft verið góð æfing fyrir þolrifin ...

William Clement Stone hefði sjálfsagt sagt að þessi lífsreynsla væri það besta sem hefði getað gerst!  Á undanförnum mánuðum hef ég þrifist á þessari heimspeki ... og segi tíu sinnum á dag: "Takk meistari, takk!"

Ég veit ekki hvort þessi færsla "meikar sens" en allavegana er þetta þá komið í loftið!