Múrenan er sendiboði Jesú

Múrenan var í hlutverki knattspyrnuþjálfara í gærmorgun ... alveg æðislegs þjálfara, sem á svoleiðis eftir að koma liðinu Gladesville Ryde Magic rakleiðis á toppinn í fyrstu deildinni (sem reyndar er 3. deild) í flokki U-14.  Það er næsta víst ...

En það er ekki umfjöllunarefni dagsins ...

... því eftir heilmikla æfingu í gær, þar sem endanlegt lið var valið, ákváðu Múrenan og spúsan, sem var með í för í þeim fylgjast með þjálfaratilþrifum Múrenunnar, að þiggja ekki far hjá Gary aðalþjálfara, heldur njóta dagsins í norðurhluta Sydney, skoða sig um og njóta veðursins ...

Þau röltu af stað, áleiðis eftir Epping Road.  Stefnan var sett á heilmikla verslunarmiðstöð, sem ber heitið "Macquires verslunarmiðstöðin", en þar átti að fá sér eitthvað gott að borða.  

Múrenan vissi að nauðsynlegt væri að hefja leikinn með góðu áti ... reynslan hefur kennt henni hversu "skemmtilegt" það er að rölta um og njóta veðursins með spúsuna á barmi næringarskorts ... en nærtækasta samlíkingin er líklega sú að dröslast með öskrandi skógarbjörn í bandi um borgina!

En viti menn ... eftir að hafa gengið ofurlítinn spöl eftir Epping Road, gengu Múrenan og spúsan beint í flasið á hjónum frá Queensland, nánar tiltekið frá Gold Coast. 

"Fyrirgefið þið, vitið þið nokkuð hvar Cullborn Road er?" spurði konan hæversklega ...

"Cullborn Road??"  Hvorki Múrenuna né spúsuna rámaði í þetta götunafn ...

"Við vorum að koma með flugi frá Queensland og svo tókum við lestina og svo tvo strætóa og strætóbílstjórinn sagði okkur að við ættum að fara úr við Macquires verslunarmiðstöðina og ganga í 5 mínútur til að komast á Cullborn Road ... en við höfum nú þegar gengið í klukkutíma!!"

Múrenan horfði á hjónin ... þau voru komin af léttasta skeiði, það var nokkuð ljóst ... karlinn með staf og virtist eiga nokkuð erfitt með gang, þannig að klukkutíma ganga, þýddi nú kannski ekki það þau væru búin að ganga mikla vegalengd ...

"Eigum við ekki bara að aðstoða ykkur að finna þetta?" spurði Múrenan allt í einu.

Fólkið gapti.  "Mikið afskaplega eruð þið indæl!!  Við viljum nú ekki vera að trufla ykkur, en ... "

"Issss ... þetta er ekkert mál!"

Hafi fólkið verið undrandi á tilboði Múrenunnar, þá var spúsan mjög undrandi, því allt fram á þennan dag hefur Múrenan ekki beinlínis verið þekkt fyrir sérstök liðlegheit þegar ókunnugt fólk er annars vegar ... 

"Rosalega var þetta gott hjá þér!"  Spúsan brosti sínu breiðasta ... "þér er að fara fram!!"

Múrenan sjálf var nánast miður sín ... hún hafði misst þetta út úr sér ... þetta var svo algjörlega út úr karakter.  Andskotinn sjálfur!!

"Já, já ... mér finnst þetta nú bara alveg sjálfsagt!!  Karlinn getur varla gengið, taskan er þung og matarpokarnir líka!"  Múrenan reyndi að hljóma kæruleysislega ... "Taktu pokana af kerlingunni og ég skal taka töskuna!"

Svo byrjaði röltið ... Múrenan fór fremst í flokki, gekk rösklega og reyndi að setja pressu á liðið að koma sér úr sporunum, en það gerðist nú ekki ... karlinn mallaði bara eins og gömul gufuvél ...

"Voðalegt hangs er þetta eiginlega!!"  Múrenan dokaði við og þegar hún sá móta fyrir spúsunni, karlinum og kerlingunni í fjarska, hélt hún áfram ... Svona gekk þetta drjúga stund ...

"Strætisvagnabílstjórinn sagði að þetta væri 5 mínútna gangur".  Orð konunnar bergmáluðu í haus Múrenunnar.  "Hann er nú meira fíflið þessi strætóbílstjóri", hugsaði Múrenan.

Loksins fannst Cullborn Road.  "Hús númer 162", sagði konan þegar þau höfðu náð í skottið á Múrenunni á horni Cullborn Road og Epping Road.  Múrenan tætti af stað ... spúsan, karl og kerling á eftir.

Fyrsta húsið var nr. 94, svo var gengið lengi, lengi ... Múrenan nam staðar við hús nr. 122.  Hún nam staðar. 

"Er þetta þarna??", heyrði Múrenan spúsuna kalla úr fjarska ... "Nei, þetta er númer 122!" kallaði hún til baka.  "Ha?!"  "Þetta er númer 122!!!"

Þrátt fyrir að fjarlægðin væri mikil milli Múrenunnar og hinna mátti glögglega sjá vonbrigði hjónanna.  Múrenan hélt áfram. 

Hún gekk óralengi.  142, 148, 152, ... 162!!!  Hérna var það ... en nú tók við bið ... 

Jæja, loks komu þau ... karlinn var orðinn svo þreyttur á því að ganga að hann var hættur að nota stafinn, þess í stað vingsaði hann stafnum bara fram og aftur ... býsna undarleg sjón ...

"Hann hefur ekki gengið svona langt í mörg ár!", tilkynnti konan ... "ekki einu sinni á flugvöllum ... því þegar við er á slíkum stöðum, keyri ég hann alltaf um í hjólastól!"

"Það var ekki skrýtið að hann kæmist ekki úr sporunum", hugsaði Múrenan ... 

En mikið var fólkið fengið að vera loks komið á áfangastað.

"Þakka ykkur alveg kærlega fyrir, þetta var algjörlega ómetanlegt ... ef þið komið einhvern tímann til Gold Coast, þá skuluð þið hafa samband við okkur ... þið getið gist hjá okkur ... "  Konan rétti spúsunni miða með nafni og heimilisfangi.  "Leyfið þið mér að kyssa ykkur fyrir!!"  

Karlinn var líka himinlifandi vegna aðstoðarinnar og reyndi að bera sig mannalega, þó hann væri nánast að niðurlotum kominn ... "Hérna takið þið strætómiðana okkar, þeir gilda í allan dag ... við hreyfum okkur ekki meira í dag!!"

Múrenan og spúsan þökkuðu fyrir miðana og margítrekuðu að þetta væri nú ekki málið ... bara gaman að geta hjálpað ... Múrenan ranghvolfdi í sér augunum.  "Þvílík lygi!!"

Hjónin stóðu út á tröppum og veifuðu, þegar Múrenan og spúsan yfirgáfu svæðið ...

"Jesús hlýtur að hafa sent ykkur til að hjálpa okkur!!" var það síðasta sem þau heyrðu ...

Hjartað í Múrenunni tók kipp og hrollur fór um hana alla, sviti spratt fram á enni hennar. 

"Heyrðir þú þetta??!  Þau sögðu að við værum sendiboðar Jesú! ... vá ... rosalega hefur þetta skipt þau miklu máli ... "  Múrenan horfði á spúsuna.  Hún brosti sínu breiðasta.

"Já, það er svo gaman að hjálpa öðrum ... ég er alltaf að segja þér það!" 

"Já, þetta er skemmtilegt ... við skulum gera þetta aftur!!!" 

Múrenan flautaði lítinn lagstúf, sólin skein í heiði og fuglarnir sungu ...

Þar hafið þið það, lesendur góðir ... hjálpið náunganum!!!

Athugasemdir

[smalinn sjálfur (IP-tala skráð) 19.11.2007 kl. 14:14]

hæ hó þið jesúbörnin mín :)

gaman að lesa þessa sögu - samt verð ég að segja að þetta kemur mér alls ekki á óvart - að þú múrenan bjóðist til að aðstoða gamalt og lúið fólk... enda vel upp alið dýr þessu múrena :) 

[Dagrún (IP-tala skráð) 19.11.2007 kl. 18:47]

En dásamlegt

[Halldór (IP-tala skráð) 20.11.2007 kl. 16:41]

Svona eiga sendiboðar Drottins að vera! Þetta hefði verið fullkomið ef Múrenan hefði tekið karlangann á bakið og rölt með hann þannig, í stað þess að vera nokkrum kílómetrum á undan :) Annars segi ég eins og smalinn sjálfur að góðverkið kemur ekki á óvart. Við Múrenan áttum það til að skokka saman í grennd við Laugardalinn, oftast eldsnemma að morgni. Við hlupum alltaf samhliða upp og niður hinar og þessar götur en einn ískaldan morguninn hélt ég að Múrenan væri búin að fá nóg af þessu drolli. Hún tók allsvakalegan sprett þvert yfir götuna en þegar ég leit upp sá ég tvo unglingsstráka kútveltast á svellbunka hinumegin á götunni...þeir voru að slást fyrir kl.8 að morgni! Þónokkrir áhorfendur voru á svæðinu, krakkar á leið í skólann og fullorðnir að bíða eftir strætó, en enginn gerði neitt nema Múrenan. Hún þreif í strákana, skildi þá að á örskotsstundu og þrumaði svo yfir þeim "Hvurn djöfulinn eruð þið að gera? Þið eigið ekki að slást, þið eigið að elska friðinn!" Strákarnir þorðu að sjálfsögðu ekki annað en að hætta þessari vitleysu á stundinni...enda mótmælir maður ekki sendiboða Jesú :) 

[Páll Jakob Líndal, 20.11.2007 kl. 21:25]

Múrenan þakkar kærlega fyrir hlý orð í sinn garð ... það er náttúrulega alveg kórrétt hjá smalanum sjálfum að Múrenan er vel upp alin ...

Sagan af strákafíflunum sem voru að slást úti á götu eldsnemma morguns, rifjast upp fyrir Múrenunni þegar Halldór nefnir hana ...

Kannski var þetta góðverk ekki svo út úr karakter þegar öllu er á botninn hvolft :)