Miðvikudagur 25. apríl 2012 - Markmið

Allt í lukkunnar velstandi hér. 

Hallur bróðir Laugu mætti hér í morgun og mun dvelja hjá okkur í nokkra daga. Þar með hafa þrír ættliðir Hólavegsættarinnar heiðrað okkur með nærveru sinni á síðastliðnum tveimur mánuðum.

Að öðru leyti hefur dagurinn farið í vinnu og aftur vinnu. Unnið hefur verið að tilboðsgerð og í doktorsverkefninu, já og svo var svolítið gert í markmiðasetningu.

Gott að hafa svona markmiðalista. Hann er þó styttri en venjulega því "aðeins" 30 atriði eru á honum núna en að vísu eru nokkur þeirra greind niður í smærri atriði. T.d. er liðurinn "ferðalög" með sjö "undiratriði".
Ég lærði svona massífa markmiðasetningu hjá Jack Canfield sem hvatti til að maður setti sér 100 markmið og skrifaði þau niður og læsu þau á hverjum degi.

Það sem er þó hættulegt við markmiðasetningu og mér finnst ekki vera hamrað nægjanlega vel á er tilgangur markmiðanna.
Af hverju langar þig til að gera það sem þig langar til að gera?  Mín persónulega reynsla er sú að mann langar oft til að gera eitthvað án þess að vita almennilega af hverju. Þannig verður markmiðið bara eitthvert egó-flipp, eitthvað til að maður getur montað sig af. 
Af hverju þarf maður að komast til 40 landa áður en maður verður 40 ára? Er það bara til að segja það eða er það af því maður er svo svakalega áhugasamur um menningu þjóða?

Þegar við Lauga flugum heim frá Ástralíu um árið, þá ákváðum við að koma við á Nýja-Sjálandi, Hong Kong, Tyrklandi, Grikklandi og Englandi á leiðinni heim. Af hverju? Jú, fyrst og fremst til að ég gæti bætt fleiri löndum á listann hjá mér.  Við ætluðum að vera í Istanbúl í Tyrklandi í einn dag áður en við ætluðum að fara til Grikklands í fjóra daga. Ef maður labbar um götur Istanbúl í nokkra klukkutíma hefur maður þá komið til Tyrklands? 

Það eru svona bullmarkmið sem taka oft yfirhöndina hjá manni og maður fer bara að ná þeim bara til að ná þeim.
Svolítið eins og líkamsrækt sem fer mjög oft út í öfgar, þar sem það markmið að finna til vellíðunar og bæta skapið er engan veginn nægjanlega metnaðarfullt. Það þarf fituprósentumarkmið, hlaupamarkmið, þyngdarmarkmið, bekkpressumarkmið, armbeygjumarkmið o.s.frv.

Í alvörunni ... hvaða máli skiptir það hvort maður getur tekið 9 eða 10 armbeygjur? 7 eða 10? eða 3 eða 8?

Allavegana er punkturinn sá að markmiðin eiga ekki bara vera, bara til að vera. Það þarf að búa einhver innri og æðri tilgangur með því. Að það að ná þeim skipti einhverju máli í raun.

Jæja ... nóg í bili ...